கோபத்தை விட கொடுமை உண்டா?

இறைவன் அனைத்து இடங்களிலும்,  நீக்கமற நிறைந்திருப்பவன் என்று சொன்னால்,

நாத்திகவாதிகள் ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டார்கள்.

நாத்திகர்கள் சொல்வதை,  ஆன்மிகவாதிகள் ஒப்புக் கொள்ள மாட்டார்கள்.  அதேசமயம்,

ஆன்மிகவாதியோ,  நாத்திகவாதியோ யாராக இருந்தாலும்,  அனைவரையுமே கோப உணர்ச்சி

ஆட்டிப் படைக்கிறது என்ற உண்மையை,  ஒப்புக் கொண்டு தான் ஆக வேண்டும்.

கோபத்திற்கு  இன, மொழி, நாடு, வயது, ஆண், பெண், ஊர்வன, பறப்பன, நடப்பன என்று, எந்த

பேதமும் இல்லை !

அரை விநாடியில் கோபப்பட்டு,  ஆயுள் முழுவதும் துயரப்படுவோர் நம்மில் அநேகர் உண்டு.

இது!

"கோபத்தின் கொடுமையை விளக்கும் கதை" 

கலியுகம் துவங்கும் நேரம். காமன், கோபன் எனும் இருவர் உலகை ஆட்டிப் படைத்துக்

கொண்டிருந்தனர்.  அப்போது கட்டியங்காரன், காமனின் குணாதிசயங்களை விவரித்துக்

கொண்டு வந்தான். காமனுக்கு அடிபணியாத உயிர்கள் இல்லை !

அவன்,  பெரும் பெரும் முனிவர்களைக் கூட, வசப்படுத்தி இருக்கிறான். அப்பேற்பட்ட சக்தி

படைத்தவன்... என்று  காமனின் ஆற்றலை கூறினான். 

அப்போது கட்டியங்காரனின் அருகில்

இருந்த கோபன்,  கட்டியங்காரனின் பேச்சை யாரும் நம்பாதீர்கள். சின்னஞ்சிறு குழந்தைகளிடம்,

காமனின் ஆட்டம் செல்லாது. 

நோயாளிகள் மற்றும் முதியவர்கள், ஆகியோரிடமும் "காமனின்"

ஆற்றல் அடிபட்டு போய் விடும்.  ஆனால், "கோபனான" என் சக்தி தான் எல்லா இடங்களிலும்

செல்லுபடியாகும்.

ஆண்,  பெண்,  படித்தவன்,  படிக்காதவன்,  பெரியவன் - சிறியவன்,  ஏழை – பணக்காரன்,  நோயாளி-

ஆரோக்கியசாலி என  அனைவரையும் ஆட்டிப் படைப்பேன்.

'மா முனிவர்களை' கூட ஆட்டிப் படைத்து, அவர்களின் தவ ஆற்றலை தள்ளாட வைத்திருக்கிறேன்.

எனக்கு கால நேரம்,  இடம்,  பொருள் என்பதெல்லாம் கிடையாது. தாய் - தாரம், தகப்பன் - பிள்ளை,

குரு - சிஷ்யன் என, எல்லா பேதங்களையும் அடித்து நொறுக்கி, அனைவரையும்

குப்பையாக்குபவன் நான்.

சிவபெருமானின் கோபத்திற்கு ஆளாகி எரிந்து போனவன் காமன்.

ஆகையால்,  காமனை விட கோபனான நான் தான் பெரியவன்... என்று, சொல்லி முடித்தான்.

உண்மை தானே !... கோபத்தை விட,  கொடுமை உண்டா?  சற்று அமைதியாக இருக்கும் போது,

கோபத்தின் கொடுமையை,  அதனால்,  ஏற்படும் விளைவை யோசித்தாலே போதும்  கோபம் கொள்வது!

சரியா ?  தவறா ? என்பது நமக்கே புரியும் அல்லவா?

"நாவினால் சுட்ட வடு"

ஒரு முன்கோபக்காரப் பையன் இருந்தான். முணுக்கென்றால் அவனுக்குக் கோபம் வரும்.

கோபம் வந்தால் தலைகால் தெரியாமல் வாய்க்கு வந்த படி வயது வரம்பில்லாமல் எல்லோரையும் பேசி விடுவான். பின்னர் அவர்களிடம் வருத்தப் படுவான்.

நாளடைவில் அவனை சுற்று வட்டாரத்தில் பலருக்கு இதனாலேயே பிடிக்காமல் போனது. அவனைத் தவிர்க்க ஆரம்பித்தார்கள். பையனுக்குத் தன்னைத் திருத்திக் கொள்ள வேண்டும் என்று தோன்றினாலும் எப்படி என்றுதான் தெரியவில்லை.

அவனுடைய அப்பா பொறுத்துப் பொறுத்து பார்த்து விட்டு ஒரு நாள் அவனிடம் ஒரு வாளி நிறைய ஆணிகளையும் ஒரு சுத்தியலையும் கொடுத்தார்.

ஒவ்வொரு முறை ஆத்திரப் படும் போதும் சம்பந்தப் பட்டவர்களைத் திட்டுவதைத் தவிர்த்து விட்டு வீட்டுக்குப் பின்னால் உள்ள மர வேலியில் ஒரு ஆணியை ஆத்திரம் தீரும் வரை அறைந்து ஏற்றி விடும் படி அறிவுரைத்தார்.

முதல் நாள் வேலியில் சுமார் 50 ஆணிகளை அறைந்து ஏற்றினான். நாட்கள் செல்லச் செல்ல அவனைக் கோபமூட்டுபவர்கள் முன் வன்மையாகப் பேசுவதைக் கட்டுப் படுத்தக் கற்றுக் கொண்டான். கோபம் வந்தால்தான் உடனே ஆணி அடிக்கப் போக வேண்டுமே!

நாளடைவில் வாளியையும் சுத்தியலையும் எடுத்துக் கொண்டு வேலிப் பக்கம் போகுமுன் கோபவெறி குறைந்து போய், வேலியில் ஆணி அறைவது குறையத் தொடங்கியது. சில நாட்களில் வேலியில் ஆணி அடிக்க வேண்டிய தேவையே அவனுக்கு இருக்கவில்லை.

 அப்பாவிடம் போய் விபரத்தைச் சொன்னான். அவர் உள்ளுக்குள் மகிழ்ச்சியடைந்தாலும் அதைக் காட்டிக் கொள்ளாமல் அவனிடம் ஒரு ஆணி பிடுங்கும் கருவியைக் கொடுத்து வேலியில் அவன் அடித்த ஆணிகளை ஒவ்வொன்றாகப் பிடுங்கச் சொன்னார். அனைத்தையும் பிடுங்க அவனுக்கு முழுதாக ஒரு நாள் பிடித்தது.

எல்லா ஆணியையும் பிடுங்கிய பிறகு அப்பாவும் மகனும் வேலியை பார்க்கப் போனார்கள். அப்பா வேலியில் ஆணிகளைப் பிடுங்கிய இடத்தில் இருந்த வடுக்களை மகனுக்குக் காட்டி "கோபம் வந்தால் அறிவிழந்து சொல்லும் சுடுசொல்லும் இந்த ஆணியைப் போலத்தான். ஆணியைப் பிடுங்குவது போல் நீ பேசியதற்கு மன்னிப்புக் கேட்டாலும், அந்த சொல் தைத்த இடத்தில் உள்ள வடு இந்த ஆணி ஏற்படுத்திய வடுவைப் போலவே மறைவது மிகக் கடினம்" என்று அவனுக்கு எடுத்துக் கூறினார்.

மகனும் கருத்தை நன்றாக உணர்ந்து திருந்தி ஊர் போற்றும் வகையில் வளர்ந்து வாழ்க்கையில் வெற்றிகள் பல பெற்றான்.

புதுவை வேலு

நன்றி: தினமலர்

பட உதவி: கூகுள்