ஒட்டக்கூத்தன் பாட்டுக்கு இரட்டைத் தாழ்ப்பாள்

"விழி போல எண்ணி நம் மொழி காக்க வேண்டும்" 

 

ஆம்!

ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் « தாய்மொழி » என்பது ஜீவ நாடியை போன்றது.

நம் தாய்மொழியாம் தமிழ் மொழியின்  சிறப்பினை இன்றைய தலைமுறையினருக்கு

பிழையின்றி கற்பிக்க  நாம் கடுந்தவம் மேற்கொள்ள வேண்டி உள்ளது என்பது

மறுக்க முடியாத உண்மை.

இது குறித்து  மொழியின் சிறப்பை  உணர்ந்து,  சங்க காலங்களில் புலவர்கள் எவ்வாறு செயல்பட்டார்கள், என்பதை நாம் அறிய முற்படுவோமாக!

 

குட்டுதற்கோ பிள்ளைப் பாண்டிய னிங்கில்லை 

குரும்பியளவாக் காதைக் குடைந்து தோண்டி

எட்டின மட்டறுப்பதற்கோ வில்லியில்லை 

இரண்டொன்றா முடிந்து தலை யிறங்கப்போட்டு

வெட்டுதற்கோ கவி ஒட்டக்கூத்தனில்லை

விளையாட்டாக் கவிதைகளை விரைந்து பாடித்

தெட்டுதற்கோ அறிவில்லாத் துறைகளுண்டு

தேசமெங்கும் புலவரெனத் திரியலாமே

 

பிள்ளைப் பாண்டியன் என்ற ஒரு பாண்டிய மன்னன் தமிழைப் பிழையாக உரைப்போர் தலையில் குட்டுவானாம்.

வில்லிபுத்தூராழ்வார் எனும் பிரசித்திபெற்ற புலவர் பிற புலவர்களை வாதத்திற்கு

அழைத்து,  வாதத்தில் தோற்றால் அவர்களது காதை அறுத்துவிடுவாராம்.

மஹாபாரத காவியத்தை வில்லிபாரதம் எனும் கடின நடையிலமைந்த தமிழ்ப் பாடல்களாக எழுதியவர் வில்லிபுத்தூராழ்வார்.

சோழ நாட்டின் மன்னன் குலோத்துங்க சோழனின் குருவாகவும் அவைக்களப் புலவராகவும் இருந்தவர் கவி ஒட்டக்கூத்தர்.

இவர் தமிழ்ப்பற்று மிக்கவர், புலமையில் கரைகண்டவர். தானும் தமிழ்ப் புலவர் என்று கூறிக்கொண்டு யாரேனும் தமிழைப் பிழையாக உரைத்தால் அவரைச் சிறையிலடைத்து விடுவார்.

பிறகு ஒரு குறிப்பிட்ட நாளில் அவ்வாறு சிறையில் அடைக்கப்பட்ட நபர்களுக்குப் பிழைக்க ஒரே ஒரு சந்தர்ப்பம் கொடுப்பார்.அது யாதெனில், ஒட்டக்கூத்தர் கேட்கும் கேள்விக்கு அவர்கள் சரியான பதில் தந்தால் சிறையிலிருந்து விடுவிக்கப் படுவர்.

சரியான விடை கூறாதவர்கள் இருவரின் தலைமுடிகளையும் ஒன்றாக முடிந்து சிரச்சேதம் செய்துவிடுவார், அதாவது இருவரது தலைகளையும் வெட்டிவிடச் செய்வார். இதனாலேயே தான் ஒரு புலவன் என்று முறையாகத் தமிழ் பயிலாத எவரும் கூறிக்கொள்வதில்லை.

இவர்களெல்லாம் இன்று நம்மிடையே இல்லாததால்  தட்டிக் கேட்கும்  உரிமையை வேற்று மொழியினருக்கு விட்டுக் கொடுத்துவிட்டு வாழ்கிறோம் என்பது மறுக்க முடியாத உண்மை எனலாம்

.

மேலும், தான் ஒரு கவி என்று கூறிக்கொண்டு  தமிழில் கவிதை என்று சொல்லி எதை வேண்டுமானாலும் எழுதலாம் என்று வரும் ஜாலி மற்றும் போலி கவிஞர்களுக்கு திருத்தம் சொல்லி சீர்திருத்த இவர்களை போன்ற மொழி பற்றுமிக்க புலவர்கள் முன் வந்து தமிழ் மொழியை சிறப்படைய செய்ய வேண்டும் என்று வேண்டி நிற்போமாக!

« ஒட்டக்கூத்தன் பாட்டுக்கு இரட்டைத் தாழ்ப்பாள் »

 

 

 

இந்த சொற்றொடருக்கு சரியான விளக்கம் யார் யாருக்கு தெரியும்?

பலவிதமான கருத்துக்களை பலரும் சொல்லக்  கேட்டிருகிறேன். ஆனால் உண்மையான

கருத்து என்பது என்னை பொறுத்தமட்டில் புரியாத புதிராகவே ! இதுவரை இருந்து வந்தது

அதற்கான விடை! 

இன்று இதோ:

இதன் பின்னணியில் ஒரு சுவையான சம்பவம் உள்ளது. 

  

பாண்டிய நாட்டின் இளவரசியாயிருந்து, பின் குலோத்துங்க சோழனின் மனைவியான சோழ நாட்டின் மஹாராணி,

தன்னுடன் சீதனமாக பாண்டிய நாட்டிலிருந்து சோழ நாட்டிற்கு வந்திருந்த தனது ஆசானும், அருந்தமிழ்ப் புலவருமான புகழேந்தியை ஒட்டக்கூத்தர் எவ்விதக் காரணமுமின்றிச் சிறையிலடைத்த விவரம் கேள்விப்பட்டு மிகவும் வருத்தமடைந்தாள்.

அரசன் இது பற்றி அறியாதிருந்தாலும், அறிந்தும் அமைதியாயிருந்தாலும் இரண்டுமே மன்னிக்க முடியாத மாபெரும் தவறுகள் என்பதால் அவள் குலோத்துங்கன் தன்னைக் காண அந்தப்புரத்திற்கு வருகையில் கதவைத் தாளிட்டுக்கொண்டு திறக்க மறுத்துவிட்டாள்.

அக்காலத்தில் அரசி கோபம் கொண்டால் அவளது பிணக்கு நீங்க வேண்டிப் புலவர்களைத் தூது அனுப்புவது மரபு. அதன்படியே குலோத்துங்கன் தன் ஆசானும் அவைக்களப் புலவருமான ஒட்டக்கூத்தரைத் தூதனுப்பினான்.

ஒட்டக்கூத்தர் அரசியின் அறை வாயிலில் வந்து நின்று, 

"நானேயினியுன்னை வேண்டுவதில்லை - நளினமலர்த்

தேனே கபாடந் திறந்திடு திறவாவிடிலோ

வானேறனைய வாள்விரவிகுலாதிபன் வாசல் வந்தால்

தானே திறக்குநின் கையிதழாகிய தாமரையே"

"மென்மையான மலரிலுள்ள தேன்போன்ற இனிமையான பெண்ணே,
 

கதவைத் திறக்கும்படி நான் உன்னை வேண்டத் தேவையில்லை, கதவைத் திறந்து விடு,

இல்லாவிடில் ஏறுபோன்ற நடையுடைய வாள்வீரனாகிய குலோத்துங்கன் உன் வாசலுக்கு வந்தால் தாமரை இதழ்போன்ற உனது கைகள் தாமாகவே கதவைத் திறந்துவிடும்"

எனும் பொருள்பட ஒட்டக்கூத்தன்  பாடலைப் பாட,

பாடலில் இருந்த ஆணவத் தொனியால் மேலும் கோபமுற்ற அரசி கதவின் இன்னொரு தாழ்ப்பாளையும் தாளிட்டுக்கொண்டாள்.

இதுதான் ஒட்டக்கூத்தன் பாட்டுக்கு இரட்டைத் தாழ்ப்பாள் எனப் பின்னர் பிரசித்தமாகி இன்னும் வழக்கில் இருக்கிறது.

 "பூங்கதவே தாழ்ப்பாள் திறவாய்"

« தாள் திறந்தது »

ஒட்டக்கூத்தரின்மேல் அரசிக்கு ஏன் இத்தனை கோபம் என்று எண்ணிப் பார்த்த மன்னவன் புகழேந்தி சிறையிலிருப்பதை நினைவுகூர்ந்தான். தான் பெரிய தவறிழைத்து விட்டோமென்று மனம் வருந்திய மன்னன் உடனடியாகப் புகழேந்திப் புலவரை சிறையிலிருந்து விடுவித்து, அவரிடம் மன்னிப்பும் கேட்டுக்கொண்டு, அரசியின் பிணக்குத்தீர உதவும்படி வேண்டினான்.

அரசனின் வேண்டுகோளை ஏற்ற புகழேந்தி அரசியின் அந்தப்புரத்துக்கு வந்தார். புகழேந்தி வருவதை அறிந்த அரசி ஓடோடிச்சென்று கதவைத் திறந்து தம் மதிப்பிற்குரிய குருநாதரை வரவேற்று அமரச்செய்தாள்.

அரசியின் மனம் சமாதானமாகும் விதமாக ஆறுதல் கூறிய புகழேந்தி, "நூலிழையொன்றை இரண்டாய் வகிர்ந்ததுபோன்ற மெல்லிய இடையுடையவளும், பொற்குழைகள் இரண்டை ஏந்தியவளும், அழகிய கண்களுடையவளுமாகிய ஆரணங்கே, மழை பொழிவதுபோல் இரண்டு கைகளாலும் பாணங்களைத் தன் எதிரிகள் மேல் எரியும் ஆற்றல்பெற்ற குலோத்துங்கன் உன் அறை வாசலுக்கு வருகையில் அவன் செய்த ஒன்றிரண்டு பிழைகளைப் பொறுத்துக்கொள்வது உயர்குடியில் பிறந்த உனக்கு சிறப்பைத் தரும்" எனும் பொருள்பட,

"இழையொன்றிரண்டு வகிர்செய்த நுண்ணிடை யேந்தியபொற்

குழையொன்றிரண்டு விழியணங்கே கொண்ட கோபந்தணி

மழையொன்றிரண்டுகைப் பாணாபரண நின் வாசல் வந்தால் 

பிழையொன்றிரண்டு பொறாரோ குடியிற் பிறந்தவரே"

எனும் பாடலைக் கூற, அரசியும் பிணக்குத் தீர்ந்தாள். ஒட்டக்கூத்தருக்காகப் போடப்பட்ட இரட்டைத் தாழ்ப்பாளும் திறந்தது

புதுவை வேலு

நன்றி: A.K. ராஜகோபாலன்(ஆகிரா)