"ஆணவம் குளிர்ந்தது!"

அது ஒரு அந்நிய தேசம்! அங்கு வாழும் மக்களிடையே கவிதை பொற்பொழிவாற்ற சென்றார் ஒரு கவிஞர். அவர் மிகவும் தற்பெருமை மிக்கவராய் இருந்தார்.  ஒவ்வொரு நாளும் அவரது  தற்பெருமை! ஆணவம் வானத்தையே வில்லாக  வளைக்கும் வகையில் விரிந்த வண்ணம் இருந்தது.

அன்றும் அப்படித்தான், 

அவரது புலமை ஆற்றலை, தான் பெற்ற பட்டங்களால் பறை சாற்றியவாறு உச்ச ஸ்தாயில் சந்தக் கவி மூலம் சிந்து பாடினார்.

மக்களின் மனம் போன போக்கு மண்டபம் முழுவதும் எதிரொளித்தது. உரக்கப் பாடியதால் தாகம் அவரை வாட்டியது. தண்ணீர் வேண்டினார் கவிஞர். தண்ணிர்  கொண்டு வந்த ஒருவர்  அவரது தற்பெருமைக்கு  பாடம் புகட்ட எண்ணினார்.

அய்யா இப்பொழுது தங்களது தேவை என்ன?

தண்ணீர்!!!

இதைக் கொடுத்தால் பதிலுக்கு நீங்கள் என்ன தருவீர்கள்? என்றாரவர்.

அதற்கு அந்த கவிஞர் தான் வாங்கிய பட்டங்கள் முழுவதையும் தருவேன் என்றார்.

மீண்டும் தாகம் எடுத்தால் ?

இனி பெறப் போகும் பட்டங்கள் யாவையும் தருவேன் என்றார்.

ஒரு கோப்பை தண்ணீர் உமது வித்தைகளை,

வித்தையால் பெற்ற மதிப்புகள் அனைத்தையும் பெற்று விட்டதே பார்த்தீர்களா?

உயிரை தரும் தண்ணீர் ஒருபோதும் பருகும் மனிதரை பழி சொல்வதில்லை ! தற்பெருமை பேசுவதில்லை என்றார்.

தற்பெருமையோடு திகழ்ந்த கவிஞரின் கண்களில்.....

பருகிய தண்ணீரில் ஒருசில நீர் மட்டும்! 

கண்ணீராய் வெளியே வந்தது.

அன்றுமுதல் அவரது வித்தை கர்வமும்,  தற்பெருமையும் தண்ணீரால் கரைந்தது, ஆணவம் குளிர்ந்தது!. 

புதுவை வேலு